jueves, 30 de diciembre de 2021

Pontevedra 23 de Febreiro de 2020 VIOLENZA Pendurada no Céu nouturno, Noite de negro Noite fonda, Outeiro dun Céu de sombras Inacabadas. Longas sombras E o corazon Roto coa dor Intensa Do amor ferido A incomprensión E a violenza Machista, restando Vidas de mulleres Asesinadas e Xerando orfos E órfãs e corpos Fimininos Arruinados da vida, Cunha brutal. Violenza de home, Asesino brutal, Asasinaron, Aos ledos sorrisos E crearon Un sistema de Crises continuas, Un medo atroz, A lingoaxe quen Mata en pouco tempo, rápido Fillas dunha Sombra permanente Negra,moi Negra, De luces escasas A luz e a lúa E as estrelas Brillantes Paradisos Lixeiros, Que treman Nova fermosa lua Cos cornos Erguidos na esquinas Outas e precoces, Puntiagudas, Cúmulos de Marfil afiado, Entrada dunha Ferida dun corno De touro, dor Intensa, corna da Ferinte e matador Desvanecido, Collido antre Compañeiros Da lidia brutal Achegado a morte Mas a chegada e Pronta ferida ou fin Que desespera Aos presentes E aos ausentes. Ausentes que Eiqui non miran. Lua canto Che quero, Lua Pequena que apertas A miñas mans Grandes e pequeñas De torpeza. Unha Lúa que corre Coa forza do vento, Lúa de longos cabelos que o vento Fai bailar a distro É sinistro . Lúa Canto che quero Meu amor Enteiro de dia E de noite. Os teus Ollos miran fondo No fondo da tua Mirada, cando Mira ao chan Cando mira ao céu Onde a lua perde-se Vestida de amarelo Mares poluídos Como educar Cunha ecoloxia Axeitada Desertos da limpeza Guerras activas Mortes prometidas Promesas Desfeitas Simbolismos Mentiras Constares Insultados Greta,insultada, Armas vendidas Maras organizadas Cocaína distribuída A toda presa Corno de lua Dous cornos A lua loce Do satélite da Terra Azul, intensamente Azul ceo vivo E azul Mariño Mariñeiro mariñeiro Vete ao mar Tranquila a pescar Peixes pequenos E grandes, froitos Agachados dentro Das augas mariñas Líquido salgado. Mar en movemento Ondas erguidas Vestidas de branco Mar de ondas Co o temporal Activo, forza do Vento forte Inseguranza É medo a fúria Ao tempo Desordeado Desequilibrio Atmosférico Rotura de Paz E equilibrio Esto ten aspecto De furioso Furacan Rompen as Amarras tensas Dos barcos Fondeados Un mariñeiro Berra desesperado Cabos desfeitos Barco sin goberno O vento empurra Polo barco non Tripulado Cor da prata Brillante que da mar Mar sae, saltando E deixando atrás A augas marina Erguense Y descenden despistadas Rizos mariños Cabelos de água Cabelos longos Mar de ventos Quedos ou vento Furiosos que Chaman a un Medo indefinido A definición Do medo faise Realidade co Vento destructivo Que non deixa Ficar tella no Tellado. Arrincanos destes Dolorosos Eba chegamos A luz brillante Dun Sol fermoso. Miguel.Dubois. Https://lecturadecisiva.wordpress.com

martes, 28 de julio de 2020


Buscar Buscar correo Meet Chat 6 de 68 Fghknvssdsse Recibidos x Miguel Dubois Thenaisie sáb., 11 abr. 17:57 para mí Pontevedra, 9 de Abril de 2.020. O SILENZO DAS PALABRAS QUE SOBRAN. E doado falar por Falar, falar moito sen nada decir, falar por palabras absurdas. Calar ilusiona Partidas e esperanzas Roubava-se, Prometer o que Nunca vira Desilusionar. Agolla calaras Nuns poucos Minutos Desespera Ao que espera Espera e nunca Chega pero, Sempre Esperando, E non dicir nada. De nada, palabras Valeiras de contido E forma absurda Desdibuxada O cadro do revés Habitual, o outro Na outra banda Banda da rua O lugar equivocado O cadro está Deformado e mal Pintado por un Pintor malhumorado Que rompe o Silenzo da maña Do sosegó Tranquila Cun berro Aberrante É espantoso Do concepto Da anormalidade. Normalidade Deformada Por conceptos Inútiles vocablos Que a ningures Van parar palabras Mellor era que Falará o silenzo Por si solo, que A palabra inútil, Calara. Que van mais que Non voltan palabras Escapadas da boca Non sentidas, Palabras da Maldade Malditas palabras E o interés Beneficiario De activa Economía Productiva Palabras Deshumanizadas O diñeiro pode Coas vidas Enteiras Humanas O diñeiro Poderoso, Pode coas vidas Vidas arrincadas Cando rompe O equilibrio Do feble Do necesitado, Necesitado O derradeiro Ser da ringleira Que non chegou A conquerir Os seus soños Mais soñados Da vida activa Humanas no poder Desumanizado Non hai corazon Que late e Axeitadamente Non chego a tempo Para salvar ao meu Aliado que me vai Abrindo o camiño Da vida constante Son costante na sua Busca mais nunca Están no ponto De encontro Lingoaxe absurdo Descendentes da Nada que non Teñen un cachiño De todo. Todo que Ocupa tanto Espazo e tanto Contido. Soños Do valeiro non e Nada. Ocupó Espazos pequenos Que case que non É nada. Non sinto Nada case que Cando me sinto Decepcionado. De folgos baixos Pô-las derrotas Ao campo do Corazon ferido . Corazón que non Late a por mor Dos hospitais É algodons Brancos pingados de sangue vermello Quitado das veas Ríos corporales Que o corpo Percorrem Inxeccion preparada De agulla longa E grosa De líquido Transparente Envolto de Plástico Mascarillas De diferentes Colores E coma un absurdo Concurso de falsa Creatividad e no Fondo non son Mais que palabras Coma se foran As secas follas Dunha arbre seca Da que non se Procuraron de Darlle a auga Convinte e necesaria Auga necesaria Agua parte caída Del cielo azul O en la noche Negra, vestida De obscuridad Pliega de negritud Como si fuera Carbón de la mina Negra que Distancia más Larga da mina Larga ao outo Do céu perdido No mais fondo Das altas outuras No fondo do Pérdido céu Onde polo de agora A lúa descansa E as estrelas Durmen un soñó Case que continúa Noite escura Noiite calma Luz dormida Soños non Conqueridos Soños que Foron prometidos E que o vento Levou-nos co seu Poder e forza. Vento e vento Que insufla As velas dos Barcos que xa Sairon de porto De cara ao mar Afastado Miguel Dubois. Https://poetryoftheworld.wordpress.com -- BETTER WITH Buscar Buscar correo Meet Chat 3 de 68 Ghjjkkllll Recibidos x Miguel Dubois Thenaisie sáb., 25 abr. 15:51 para mí Pontevedra, 22!de Abril de 2.020. Vivo antre cantigas Do de ágora Bonitas , orixinais E Suxerentes, xente Nova que proxecta A sua orixinalidade Nos micrófonos Activos instrumentos Musicais Distintas as de Aqueles tempos Cantigas daquela De pretérito vivido Vivía soñando E escoitanfdo A miña cantiga Preferida,Imagine De John Lennon. Pensei que a Paz Era posible que Poderíamos vivir Sen conductas Violentas que Alteran A convivencia Pacífica Lingoaxes Insultantes Golpes baixos Que provocan Unha dor Insoportable Un crimen Machista , puro Asasinato, Conducta homicida Restar vidas Vida sinistra Mente deformada Home posuido Activo en males Ausente en Bondades Polo mal de matar Todo fica roto O ar irrespirable E como se morrera Imagine e fora Como un mal Solo, unha cantiga Partida en dous A vida. E a morte O pensamento, Tristemente Voumeme A Nova Iork a entrada do Dakota Building onde David Chapman Acabou coa vida . De John Lennon Un artista assasinado Mundialmente Coñecido Desterrado da Vida Morto de morte Brutal e non Atopei Paz no meu Interior a Paz era Coma unha guerra Condenada a morte O comezo dunha Paz nova queria Nacer quería Outra cantiga De Imagine Que definiría Un paz permanente Que desterrara Os tempos da Absurda violenza Que arrinca a paz Dos corazons Abertos aos feita Pequeños da vida Actual e presente O amor e paz E a paz sosego Lentitudes E tranquilidade Vivir en Paz E estar a ben Conmigo mesmo Un mesmo ser Un mesmo Momentos para O sosegó activa Imagine. O Mundo Quere sosegó E non quer bagoas De desalento Paz para a vida Vida para a paz -- BETTER WITH HAPPINESS HAPPINESS

lunes, 13 de julio de 2020

Meet Chat 39 de 146 Cvvbbk Recibidos x Miguel Dubois Thenaisie sáb., 11 abr. 8:39 para mí Pontevedra , al 28 de Diciembre de 2016. BIBIANO. MORÓN Tanto tempo De aquel tempo De cantigas de combate e loita Cordas das guitarras Españolas ou eléctricas Teclados perfectos E baterías rabiosas O berro do Pobo Galego Esta no completo Escearios a voz Antre as crases populares namentras Galicia enfrentabase A forza publica. Nas Prazas cheas Nas longas ruas. Bibiano daquela Cantaba, Estamos chegando Ao mar, e o mar chegou Ou abaixo a dentadura E Aquela dentadura Caíu. Bibiano, Escalaba a forza Da sua voz, nos Conciertos de loita Pola liberdade. Moitos te quixemos Bibiano por ser Coma eras Unha Voz Ceiva, unha Máxima apertura De cara ao ar limpo. Por eso te queremos Bibiano, abroche A porta a libertade Por, sempre. Noso Bibiano Morón Miguel Dubois O DOS. FAROS DE. NOCHE Se va muriendo Lentamente A fuego lento, El año vivido Viví contigo Y sin vivír contigo Luchas de palabras Absurdas, hoquedad Espacio desierto Ausencia permanente De no poder haber Vivido contigo. Contigo, el Mundo, Contigo El ser humano Contigo La vida y la muerte Era más sencillo Todo aquello que No era el mandato Propio de las leyes Imposibles laberintos Legislativos Complica vidas Que empobrecen Al necesitado Al qué carece Dun salario mínimo Cuya intención era Dar más poder A los poderíos mundiales Generadores De la desigualdad El hombre lucha Contra el hombre La mujer lucha Contra la mujer Estamos desunidos Generadores De un egoísmo Absurdo La locura No es mito absurdo Se impone La ley económica Del continuo frio Se dispone no amar Al otro como yo A mi mismo me amo Todos los días De la vida Quiero mi propio yo Con egoísmo o puro Egocentrismo, Nunca y tampoco No Soy la pose De la figura perfecta Condeno la mentira Ambiciosa; quisiera Generar la pérdida Al miedo paralizante Y me Gustaría generar La espera da De unos ojos abiertos Abiertos como Los faros de un coche corriente Que recorre calles Y carreteras, apertura En una obscuridade Indefinida. Noche Obscura y haces Luminosos que La penumbra Derrumba En ciclos temporales De minutos posibles La luz penetrante La genera la batería De un coche Definido quizás De una dimensión Proporcionada Con dos grandes Faros como Ojos de la noche Ojos abiertos De luz potente Perdida por rutas Negras del olvido Donde la vidas Se pierden En la noche obscura Mi coche es de color Obscuro, coche Que genera distancias a Proporcionales A la velocidad Definida por orden Del cálculo numérico Como sí fuera una Flecha disparada Con un arco potente Llegare al centro De la Diana Un objetivo pendiente Entre tantas cosas Que deje de hacer Fruto del olvido Consentido Cómplice De una memoria Permisiva Que no entiende De segundos Y minutos Tuve que andar Por la vida Por los lugares Perdidos del amor Y a cuesta, el tiempo Pesaba mucho. La ley de no Se lo digas a nadie La ley de la mentira Constantel Declaro de los libros De la libertad Y derrumbar Los muros absurdos Que generan La división programada Miguel Dubois. Https://mundodefisterra.blogspot.com.esg -- BETTER WITH HAPPINESS



50 de 146